الزهد، ابن مبارك به نقل از فضالة بن عبيد:
داوود عليه‌السلام از پروردگارش ـ عزّوجلّ ـ پرسيد:... پروردگارا ! مرا از محبوب‏‌ترين بندگانت باخبر ساز.
فرمود: قدرتمندى كه به مردم رحم مى‏‌كند و چنان براى مردم حكم می‌‏كند كه براى خودش حكم مى‌كند.
و كسى كه خداوند به او مالى بخشيده است. پس او در جهت رضايت خداوند و در راه فرمانبرىِ خداوند عزّ وجلّ، از آن خرج مى‏‌نمايد.
و كسى كه جوانى و نيرويش را در راه فرمانبرى از خداوند عزّ وجلّ، صرف مى‏‌كند.
و كسى كه به دليل علاقه‏‌اش به مسجد همواره دلش آنجا است.
و مردى كه زنى زيبا را ببيند كه خود را در اختيارش گذاشته است، امّا از ترس خدا او را واگذارد.
و كسى كه هرجا باشد، مى‏‌داند خدا با اوست.
اينان، دل‏هايشان پاك، و كسب و كارشان پاكيزه است و به سبب جلال و عظمت من، يكديگر را دوست مى‏‌دارند. ديگران به وسيله آنان مرا ياد مى‏‌كنند و با يادم، آنان را ياد مى‏‌نمايند.
و نيز كسى كه از ترس خداوند ـ عزّ وجلّ ـ، چشمانش اشكبار شود.

متن حدیث:

الزهد لابن مبارك عن فضالة بن عبيد :
إنَّ داودَ عليه‏السلام سَأَلَ رَبَّهُ عَزَّوجَلَّ : ... يا رَبِّ ، أخبِرني بِأَحِبّائِكَ مِن خَلقِكَ اُحِبَّهُم لَكَ ؟
قالَ : ذو سُلطانٍ يَرحَمُ النّاسَ ، ويَحكُمُ لِلنّاسِ كَما يَحكُمُ لِنَفسِهِ ، ورَجُلٌ آتاهُ اللّه‏ُ مالاً فَهُوَ يُنفِقُ مِنهُ ابتِغاءَ وَجهِ اللّه‏ِ وفي طاعَةِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ ، ورَجُلٌ يُفني شَبابَهُ وقُوَّتَهُ في طاعَةِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ ،
ورَجُلٌ كانَ قَلبُهُ مُعَلَّقا فِي المَساجِدِ مِن حُبِّهِ إيّاها ، ورَجُلٌ لَقِيَ امرَأَةً حَسناءَفَأَمكَنَتهُ مِن‏نَفسِها فَتَرَكَها مِن‏خَشيَةِ اللّه‏ِ، ورَجُلٌ حَيثٌ كانَ يَعلَمُ أنَّ اللّه‏َ تَعالى مَعَهُ ، نَقِيَّةٌ قُلوبُهُم ، طَيِّبٌ كَسبُهُم ، يَتَحابّونَ بِجَلالي ، اُذكَرُ بِهِم ، ويُذكَرونَ بِذِكري . ورَجُلٌ فاضَت عَيناهُ مِن خَشيَةِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ.